Van woensdag 25 t/m zondag 29 februari is een ploeg van Kifaia op bezoek geweest in de Gazastrook. We hadden graag eerder af willen reizen, maar het was niet zinvol, omdat de kans dat we toegelaten zouden worden meteen na afloop van de oorlog heel klein was. Het was heel nodig dat we gingen, allereerst voor onze Gazaanse collega’s om hen te steunen maar ook voor onszelf, om ons een beeld te vormen van wat er zich werkelijk afgespeeld heeft en om te onderzoeken hoe we de komende tijd het NCCR het beste kunnen ondersteunen in hun werk voor de gehandicapten. Wat we aantroffen is met geen pen te beschrijven. In de negen jaar dat we nu samenwerken met het NCCR en waarin we ruim 50 keer in de Gazastrook zijn geweest hebbben we al heel veel verwoestingen en ellende gezien, maar het stond in geen enkele verhouding tot wat zich hier de afgelopen twee maanden heeft afgespeeld. Hele woonwijken zijn finaal platgebombardeerd, talloze overheidsgebouwen zijn verwoest, honderden mensen wonen weer in tentjes tussen de ruïnes van wat eens hun huis was. Maar wat nieuw is, is dat er nu ook op grote schaal vernietigingen hebben plaatsgevonden van bedrijven die vitaal zijn voor levensvoorzieningen van de Gazanen. De aanvoer van essentiële goederen en van eerste levensbehoeften vanuit Israël was al sinds 1 ½ jaar gedecimeerd, maar nu zijn ook veel bedrijven die van binnen uit voorzagen in noodzakelijke voorzieningen op grote schaal vernield.
Wat hebben we de afgelopen dagen zoal gedaan?
Het allerbelangrijkste voor onze Gazaanse collega’s was het feit dat we er gewoon weer waren: onze betrokkenheid, het feit dat we blijven komen, wat er ook gebeurt, de vriendschap die we wederzijds voelen, het is voor hen – en voor ons – bijna een levenslijn. We hebben veel gepraat met, maar vooral geluisterd naar onze collega’s die nu ook hun verhaal eens kwijt konden tegen buitenstaanders. Jan Andreae, onze psycholoog, heeft een erg indrukwekkende training en een workshop over rouw en rouwverwerking gegeven aan de home care teams. We hebben bezoeken gebracht aan een aantal plaatsen waar flink huisgehouden is door Israël. Ook hebben we een paar huisbezoeken gedaan bij slachtoffers van het recente geweld. En Deny de Jong heeft zich heel intensief bezig gehouden met de besteding van de gelden van Operation Humanity Gaza. Samen met het management van het NCCR heeft hij geïnventariseerd hoeveel geld er nodig is voor het verlenen van hulp en materialen (medicijnen, verbandmiddelen, rolstoelen enz. aan het snel groeiend aantal gewonden en gehandicapten dat thuiszorg behoeft. En hoeveel er geïnvesteerd moet worden voor het herstel en de aanschaf van materialen die zijn verloren gegaan. Maar we hebben ook onderzocht hoe we er garant voor kunnen staan dat de materialen die aangeschaft worden niet door Hamas worden geconfisqueerd, een gerucht dat de laatste dagen nogal eens opdook. In nauw overleg met het management van NCCR is besloten om de materialen niet aan te schaffen via Physicians for Human Rights in Israël, maar via een onafhankelijk opererende groothandel in medische middelen en materialen. Dit bedrijf heeft een groot deel van de markt in Gaza in handen, en ook Hamas is afhankelijk van dit bedrijf, waardoor het erg autonoom kan opereren. Men koopt middelen en materialen rechtstreeks bij de fabrikanten over de hele wereld en men heeft heel duidelijke afspraken met Israël over de transporten vanuit de havens naar Gaza, rechtstreeks naar het bedrijf. Ook over de verantwoording door NCCR aan Kifaia van de budgetten voor deze noodhulp zijn heldere afspraken gemaakt. Op onze website zullen wij u op de hoogte houden van de besteding van de gelden.
Op de laatste dag hebben we bij de home care teams geïnventariseerd waar hun behoeftes liggen qua training en begeleiding de komende tijd. Het lijstje is kort, veel korter dan anders. Nummer 1 burn out preventie, nummer 2 hulpverlening bij rouwverwerking, en verder een lijstje met medische onderwerpen als amputatie, brandwonden, botbreuken en hersenletsel.
We weten wat ons te doen staat.
Ten slotte, wat absoluut gemeld dient te worden is de vitaliteit en de spirit van de medewerkers van het NCCR die we hebben ervaren. Hun bereidheid zich blijven committeren aan het werk voor de gehandicapte medemens, ondanks alle ellende die ze vaak ook in eigen kring thuis hebben meegemaakt, is nauwelijks te beschrijven. Wat voor ons van Kifaia ook weer een trigger is om met dubbele energie er tegenaan te gaan.
Zie voor een uitgebreid reisverslag het weblog van Anja Meulenbelt: www.anjameulenbelt.nl/weblog
Mede namens Anja, Jan en Deny,