In februari 2009, enkele weken na de terugtrekking van de Israëlische troepen, hebben we met een Kifaiaploeg de Gazastrook bezocht, om daar te inventariseren wat er op dat moment nodig was aan noodhulp. Zwaar onder de indruk van alles wat we gezien hebben aan ellende en vernietiging, zijn we in Nederland fondsen gaan werven voor noodhulp. ‘Operation Humanity Gaza’ werd een groot succes en leverde bijna € 200.000,- op. Daarmee kon heel veel verbandmaterialen, medicijnen en hulpmiddelen aangeschaft worden. Door een efficiënte organisatie en een strakke planning kon de eerste nood echt gelenigd worden. We maakten de afspraak dat we zo snel mogelijk weer terug zouden komen om samen met het NCCR te beoordelen wat er op de langere termijn het meest nodig was.
Procedurele reishobbels
Wat we niet konden bevroeden is dat het meer dan een jaar zou duren voordat we opnieuw toestemming kregen van Israël om Gaza in te gaan. Talloze keren heeft Helma Kloosterman, onze kifaia-duizendpoot, geprobeerd contact te leggen met de veiligheidsdiensten van grensovergang Erez. Haar eerste doel was om helder te krijgen hoe de procedures voor het verkrijgen van een ‘clearance’ nu eigenlijk verlopen. Maar daar kreeg ze – als ze al een antwoord kreeg – volstrekt geen duidelijkheid over. We wisten inmiddels van bevriende organisaties dat de procedure erg ingewikkeld was geworden. Zo waren niet alleen het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de veiligheidsdiensten betrokken bij een aanvraag, maar inmiddels ook het Ministerie van Sociale Zaken. Dit alles in een poging om te voorkomen dat medewerkers van internationale organisaties naar Gaza gaan om daar ‘te gaan werken zonder vergunning’. Werkelijke reden: hoe meer pottenkijkers, hoe slechter het Israël uitkomt. En dus veranderen de procedures om de haverklap. Een zeer actief ontmoedigingsbeleid, wat ook ons als Kifaia bijna heeft verlamd. Het is ongelooflijk frustrerend als je weet dat de behoefte aan regelmatig bezoek heel hoog is, ook om zelf goed geïnformeerd te blijven over alle ontwikkelingen, en je vervolgens iedere keer aanloopt tegen een muur van bureaucratie. Want hoewel fondsen werven en geld sturen ook voor NCCR belangrijk is, is onze regelmatige aanwezigheid daar ook van grote waarde. Wij van Kifaia zijn de enige buitenlanders die nu al meer dan 10 jaar, tegen alle gedoe in, blijven komen en hen aldaar een hart onder de riem blijven steken.
Toestemmming
Hoe dan ook, donderdag 28 januari kregen we een telefoontje van Helma kloosterman: toestemming!!! Hoe, waarom, wat, we zullen het nooit weten. Maar dat doet er ook niet toe. Helma is meteen koortsachtig achter tickets aangegaan, de reizigers zijn meteen gaan schuiven met agenda’s en op zaterdag 13 februari zijn we afgereisd. Door de korte voorbereidingstijd en mudvolle agenda’s werd het helaas een kort bezoek, maar weer opnieuw een reis die heel erg veel heeft opgeleverd. En dat – voor de zoveelste keer – duidelijk maakt dat we binnenkort weer terug moeten. We zijn al weer druk aan het plannen. En Helma? Helma is weer aan het bellen…
Joes Meens,
Bestuurslid Stichting Kifaia,
coördinator trainingen