(Deny)
Afgelopen week was ik samen met Jan Andreae voor de Stichting Kifaia in de Gazastrook. We hebben het National Centre for Community Rehabilitation (NCCR) dat al jaren door Kifaia wordt ondersteund, geholpen met het opzetten van een project over de verbetering van de positie van gehandicapte vrouwen en kinderen. Deze groep is namelijk extra zwaar getroffen. Het project zal waarschijnlijk gesteund worden door de Europese Unie en ook Stichting Kifaia draagt bij. In het project wordt een steuncomité van vrouwen opgezet.
Maar ook wordt juridische hulp verleend en wordt de deskundigheid van lokale organisaties versterkt om op te komen voor vrouwen(rechten). Jan en ik hebben samen met de mensen van het NCCR het projectteam geselecteerd dat binnen een maand het project gaat opstarten.
Verder heb ik de staf twee dagen getraind in het opzetten van betere boekhouding en rapportages voor subsidies. Het blijft belangrijk om heel transparant te kunnen verantwoorden wat je met het geld van de donateurs en subsidiegevers hebt gedaan.
En geen enkele reis gaat voorbij zonder een bezoek te brengen aan gehandicapte mensen die in het Home Care programma thuis worden begeleid door het NCCR. Met de zwaar verouderde bus van het NCCR reden we daarom vandaag naar een vluchtelingenkamp aan de oostkant van Gaza-stad. Daar bezochten we twee gezinnen. In het eerste gezin lag een jongen van 11 jaar oud op een geleend bed in de huiskamer die tegelijk als slaapkamer van het gezin dient. Hij had twee kogels door zijn lichaam gekregen door een ongelukkig schietincident (beschoten of zelf gespeeld met een geweer, dat was niet helemaal duidelijk). Hij is verlamd maar kan nog wel met krukken lopen. Hij zit nu twee weken in het NCCR-programma en het team is al vier keer langs geweest. De moeder is wanhopig, de vader heeft epilepsie en reageert nergens meer op. De jongen wil het liefst alleen maar bij zijn moeder zijn. Hij durft niet naar school en het huis is zo armoedig dat er heel snel aanpassingen nodig zijn. Het is een bijna uitzichtloze situatie, maar het team van het NCCR is meer dan welkom. Ze masseren zijn lichaam, geven hem en zijn moeder vertrouwen en stimuleren hem om weer naar school te gaan.
Tweehonderd meter verder woont een gezin met vier kinderen, waarvan er twee een erfelijke verlammingsziekte hebben: een baby van een paar maanden en een meisje van twee. Ze kunnen niets en zullen in hun leven ook niet veel meer kunnen. Toch is de moeder dolblij met de verzorging door het NCCR: Jechia, de fysio, masseert en activeert de kinderen. Ze gaan lachen. Maar eenmaal buiten barst onze vertaler Sarhan in snikken uit: tegen zo veel ellende en uitzichtloosheid is zelfs hij niet opgewassen. Terwijl we het kamp uitrijden staar ik in de verte door de autoruit: na drie dagen op kantoor mensen trainen over financiële rapportages en subsidiewerving weet ik ook weer voor wie dit werk allemaal wordt uitgevoerd!
Deny de Jong,
vanuit Gaza