Verslag van Ruben Verhasselt.
We zijn er!
Na een kort nachtje en wat gedoe met pinautomaten zijn Joes, Guido, Han en ik vanochtend per taxi naar grensovergang Erez gereden. Wat een surrealistisch oord! Het lijkt het eind van de wereld, vond Han. Cellencomplex Schiphol-Oost en het begin van niemandsland waren ook woorden die naar boven kwamen. Een slaperige bushalte met maar weinig verkeer. Uiteindelijk mochten we een gebouw in met Nederlands veiligheidsglas en daar kwamen we door de Israëlische douane.
De muur zelf met zijn wachttorens was minder hoog dan je misschien zou verwachten. Maar de muur aanraken en er een briefje in stoppen kan niet, want je komt via ingewikkelde draaideurtjes terecht in een kooi. Han is rolstoelgebruiker. Maar de wat grotere deur voor rolstoelgebruikers werd niet voor ons geopend door de Israëliërs, zodat we uiteindelijk allemaal lopend met onze bagage door de draaideurtjes zijn gehobbeld.
Daarachter werden we opgewacht door alleraardigste Palestijnse medewerkers, die al snel een soort golfkarretje – geschonken door de Arabische Emiraten of door Turkije – voor ons regelden. Door de lange kooi zoefden we naar de douane van de Palestijnse Autoriteit. Daar kon je de oorlogsschade al zien. We werden er opgehaald door Ala, de chauffeur van onze partner Palestinian Medical Relief Society (PMRS). Hij bracht ons naar Gaza-Stad.
Wat je meteen in het gezicht slaat, is het contrast met Israël. Veel puin, onderweg naar Gaza-Stad, veel huizen waaruit happen zijn genomen. Maar ook staat er gelukkig veel overeind en in ons deel van de stad is die weer verrassend modern. De wijken waar de echte klappen zijn gevallen, hebben we nog niet gezien. Wel af en toe een flinke krater of puinhoop, bijvoorbeeld waar eens een stadsgevangenis heeft gestaan, wist Joes. Hij kon Gaza natuurlijk vergelijken met zijn vorige bezoek. Vrolijk werd hij er niet van.
In Gaza zelf hoorden we de versterkte vrijdagmiddagpreek. Op straat was het rustig. Auto’s, blitse jongens op brommers, een enkele fiets, paard-en-wagens en ezelkarren en lopende mensen. Langs de kant van de weg ‘gewoon’ reclame en af en toe ook een uitvergroot portret van een martelaar.
Eigenlijk zou je op grond van het stukje dat we vandaag hebben gereden niet echt de indruk krijgen dat er hier zo veel aan de hand is. Het is ook gezellig. Winkeltjes met etenswaren. Restaurantjes in de buurt van de zee.
We werden in ons appartement begroet door Aed, directeur van de PMRS en hebben met hem het programma voor de komende dagen doorgenomen. Daarna met Ala vis gegeten in een visrestaurant (vis eet je met je handen, weten de Palestijnen: dan voel je de graatjes) en terug naar ons appartement, waar inmiddels de stroom uit was. Dit is de regeling: stroom wordt verdeeld in periodes van 8 uur. Vandaag was er stroom van 6 uur ’s ochtends tot 2 uur ’s middags. Tot 10 uur ’s avonds zitten we zonder. Vannacht is er weer stroom van 10 tot 6 uur ’s ochtends. Enzovoorts. Maar ons gebouw heeft de luxe van een generator die we eventueel kunnen aanzetten.
Dat doen we nu nog even niet, want waxinelichtjes zijn minstens zo gezellig als een generator. Naar de wc gaan we met de HEMA-zaklamp. En al onze apparaten hebben we nog even flink opgeladen in Tel Aviv, vandaar dat we kunnen typen op de laptop en fotograferen. We hebben een mooi uitzicht vanaf ons appartement op de vijfde verdieping. Links en rechts staan gebouwen waarop de VN-vlag wappert, dus we zitten hier veilig, zegt Han. Gaza in het donker om 5 uur ’s middags. Wat een contrast met het onvoorstelbare licht en stroomverbruik om 4 uur ’s nachts in feestend Tel Aviv!