Djanna

Djanna heet ze, en ze heeft er geen zin in. Niet in revalidatietherapeut Shaban met zijn speelgoedkonijn dat herrie maakt en flikkerende lampjes heeft en al helemaal niet in ons bezoek. Met een krijs duwt ze het konijn van zich af. Oma brengt de poppenwieg. Kijk, dat bedoelt ze. En druk begint ze de pop te wiegen. Shaban probeert het nog een keer en legt het konijn in de wieg. Het ding is geen speelgoed. De geluidjes en lichtjes zijn bedoeld om de vierjarige Djanna, die als gevolg van ee zuurstoftekort bij de geboorte een hersenbeschadiging heeft, te leren haar aandacht te focussen.

De PMRS komt sinds een maand of zeven in het gezin. “Lopen kan ze niet,” zegt Shaban, “maar sinds enige tijd kruipt ze wel een beetje.” Djanna heeft dure medicijnen nodig en het komt voor dat ze maanden zonder zit. Door leveringsproblemen of simpelweg doordat haar ouders ze niet kunnen betalen.

Vader was ambtenaar en is kort geleden door de Palestijnse Autoriteit met vervroegd pensioen gestuurd (Hierover later meer) wat een flinke achteruitgang in inkomen betekent. Zijn grootste zorg is dat de financiering van het thuiszorgproject aan het einde van het jaar stopt en dus ook de behandeling van Djanna en veel andere kinderen. “De diensten van de PMRS zijn gratis. Bij andere instellingen moeten we betalen, en dat kunnen we simpelweg niet.”

Plaats een reactie