Soms gaat er een specialist mee naar Gaza. Zoals in juli 2005 Alexandra Hotke meeging. Een fysiotherapeute die gespecialiseerd is in kinderen. Er zitten een paar prima fysiotherapeuten in de teams, maar ze werken nog een beetje mechanisch. Wel oefeningen doen met de kinderen, en de ouders leren hoe ze elke dag met hun kind … Lees meer
In Gaza is geen gebrek aan mensen die een opleiding hebben gevolgd als arts, verpleegkundige, fysiotherapeut of psycholoog. Vaak in het buitenland, toen dat nog kon. Zo hadden we een arts die zijn opleiding had gevolgd in Rusland, een verpleegkundige die het had geleerd in Egypte. We kenden artsen die vooral gespecialiseerd waren in het uitschrijven van antibiotica, en een psychologe die vooral was opgeleid met Freud. Niet alleen sluit hun manier van werken niet altijd op elkaar aan, in de meeste van die opleidingen leer je niet om samen te werken, of, zoals wij dat noemen, een ‘multidisciplinaire’ aanpak te volgen.
Eens zat ik met een uitstapje van de gehandicapten op het strand van Gaza naast een vrouw, die vrolijk haar kunstbeen afgespte en dat met een tevreden zucht naast zich legde. Ik sprak geen Arabisch, zij geen Engels. Ik pakte dat plastic been en legde het naast de mijne. Kijk, zei ik en stak mijn vingers op, ikke drie, jij een. Van het lachen rolde ze om in het zand. Ik heb het daar bij die gehandicapten in Gaza altijd een vrolijke bende gevonden. Er werden ook altijd veel grappen gemaakt, en niemand deed erg kleinzerig over hoe ze genoemd wilden worden. Gehandicapt is gehandicapt. Als ik over de drempel struikelde riep iemand, ha! Nu wordt ze ook een van ons.