Bericht van Joes Meens

Beste vrienden,Toen ik in 1997 voor de tweede keer de Gazastrook bezocht om daar een workshop te geven, ontmoette ik Anja Meulenbelt. Gedreven door hetzelfde ideaal, verbetering van het lot van gehandicapten en chronisch zieken, hebben we samen met enkele zielsverwanten Stichting Kifaia opgericht.

Er ontstond een hechte samenwerking met het National Centre for Community Rehabilitation. Met Nederlandse trainers uit het medische en psychologische veld hebben we tientallen trainingen aan thuiszorgteams gegeven, honderden huisbezoeken bij gehandicapten afgelegd en hard gewerkt om geld bij elkaar te brengen.Het was dankbaar werk, waarbij onze Palestijnse collega's en wij veel van elkaar geleerd hebben. Over de grenzen van landen, cultuur, religie ontstond een unieke samenwerking, gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect. Maar we moesten ook onder ogen zien hoe onze hoop op een Palestijnse staat en op een rechtvaardige vrede met Israël steeds verder de grond in werd geboord.

Trieste dieptepunten waren de reizen na de vier oorlogen, waar we telkens weer honderden nieuwe gehandicapten aantroffen, in een land dat steeds verder kapot ging.Het werd steeds duidelijker dat er eerst iets fundamenteel moet veranderen. Het belang om het verhaal van Gaza in Nederland onder de aandacht te brengen, werd steeds groter. De vraag van PMRS, onze nieuwe partner, om meer te werken aan belangenbehartiging en pleitbezorging werd dringender.Ik merkte dat hier vaardigheden voor nodig zijn die ik niet zo in huis heb. Daarom heb ik besloten om mijn bestuursfunctie neer te leggen. Ik heb alle vertrouwen in mijn opvolger Lydia de Leeuw, die in Gaza gewoond en gewerkt heeft en het gebied kent als geen ander. En natuurlijk blijf ik betrokken bij het werk van Kifaia.

Tenslotte wil ik u, onze trouwe donateurs en mijn vrienden van Kifaia, hartelijk danken voor het in mij gestelde vertrouwen.

Joes Meens