Zo kijken wij naar de aanval op Israël: de pressurecooker die Gaza heet is ontploft
Zaterdagochtend 7 oktober deed Hamas een geheel onverwachte militaire aanval op bezettingsmacht Israël. Niet alleen werden duizenden raketten afgevuurd, ook braken er honderden strijders door de grens met Israël en vielen een aantal nederzettingen binnen. Op zondagochtend telden de Israëli's meer dan driehonderd doden, en een ongeveer even grote groep Palestijnen verloor het leven, waaronder de militanten maar ook de inwoners van Gaza, na een eerste tegenaanval door Israël. Ook zijn er tientallen Israëlische soldaten en burgers gegijzeld.
Wij van Stichting Kifaia beschouwen de aanval door Hamas als een opstand tegen de nu al vele jaren durende bezetting waar Gaza onder lijdt, Gaza dat volgens alle internationale rapporten nauwelijks meer leefbaar is. Met de nieuwe, nog rechtsere regering in Israël, is de situatie van alle Palestijnen, ook die op de Westoever inclusief Oost- Jeruzalem en binnen de staat Israël nog hopelozer dan die al was. Onder de ogen van de buitenlandse machten, die heel goed weten dat hier de rechten van de Palestijnen met de voeten worden getreden, gaat de apartheid, de voortgezette kolonisatie en de etnische zuivering van wat eens Palestina was ongestoord door. De Gazastrook probeert nu al zestien jaar te overleven onder een een onmenselijke blokkade, waaronder inmiddels vier keer een grootschalig bombardement waar duizenden burgers het leven bij lieten, grote delen van de steden onbewoonbaar werden.
Wij van Kifaia hebben met eigen ogen kunnen zien dat ziekenhuizen waren verwoest, VN-scholen waar mensen probeerden veiligheid te vinden waren beschoten, en koekjesfabrieken, moskeeën, kippenfarms en koeienstallen met de grond gelijk waren gemaakt. De vreedzame demonstraties aan de grens, om de aandacht te vestigen op de onleefbare situatie in Gaza hebben veel doden aan de Palestijnse kant gekost, en veel verwondingen die jonge Palestijnen voorgoed gehandicapt maakten. Geen van de protesten van Palestijnen, tot nu nu voornamelijk vreedzaam, noch de acties van internationale solidaire organisaties hebben enige verbetering gebracht. Jonge mensen in Gaza leven zonder enige hoop op een rechtvaardige toekomst, en het aantal zelfmoorden neemt toe.
Zo kijken wij naar deze niet langer vreedzame aanval op Israël: de maat was vol. De pressurecooker die Gaza heet is ontploft. De Palestijnen weten dat ze niet kunnen winnen, maar zich geruisloos uit laten sterven is geen optie. Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de radio hoe de joodse treurzang van Bloch wordt gespeeld, en iemand zegt een kaarsje opgestoken te hebben in een Mariakapel, in de hoop dat er spoedig een eind zal komen aan deze bloedige strijd. Maar een simpele wapenstilstand gaat helemaal niets oplossen zolang de systematische bezetting, onteigening en onderdrukking gewoon doorgaan.
Demissionair premier Mark Rutte heeft volstrekt ongelijk wanneer hij maar meteen namens heel Nederland zegt dat Israël het recht heeft ‘om zich te verdedigen’, want wat er nu 'verdedigd' wordt is een illegale bezetting, die levens kost, de gezondheid van kinderen aantast, en hen van een toekomst berooft. De Palestijnen hebben het recht zich te verzetten tegen die bezetting, tegen de vernederingen, militaire invallen, vernietiging van hun woningen en de onteigening van nog meer land door het duizelingwekkende tempo waarmee kolonistenwoningen worden gebouwd. En als dat verzet gebeurt met militante methoden die we het liefst af zouden keuren, wil iemand even komen vertellen welke opties de Palestijnen nog over hebben? Zou het niet langzamerhand tijd worden dat de Nederlandse politiek de verantwoordelijkheid neemt die al zoveel jaren eenvoudig wordt ontkend, om Israël te dwingen zich aan internationaal recht en mensenrechtenverdragen te houden? Is de Nederlandse staat niet medeplichtig aan het bloedbad dat nu plaats vindt, door altijd maar weer te accepteren dat Israël gewoon doorgaat met de verdere vernietiging van wat eens Palestina was? Dit is een wake-up call. Laat die eindelijk gehoord worden.
Anja Meulenbelt
