Deja Vu, Gazabezoek februari 2009

Gaza zaterdag 21 februari 2009

Altijd als ik op TV zie dat er in Gaza een aanval is geweest met veel ‘ collateral damage’ of als er ‘ per ongeluk iets mis is gegaan’  bij een bombardement dan weet ik dat ik vroeg of laat een van de slachtoffers zal ontmoeten, als gehandicapte die zorg krijgt van een van de home care teams van NCCR. Vandaag  was er weer zo’n ontmoeting. Heba, een 15 jarig meisje, woonachtig aan de rand Van Jabalya. We rijden met het busje naar haar huis, voor het huis een gigantische plas water, aan de rand ervan een citrusboomgaard. Later hoor ik dat die enorme plas veroorzaakt is door een tank die daar tekeer is gegaan en de helft van de boomgaard, inclusief irrigatiesysteem heeft vernield. Heba’s  huis lag onder vuur, daarom vluchtte ze naar het huis van haar ene grootvader, maar daar was het ook niet veilig. Het huis van haar andere grootvader evenmin. Dus zocht de familie veiligheid in een school  (ja een van die twee, niet die van die dertig doden, maar die andere). Een mortier sloeg in, en Heba dacht dat ze doodging.  Ze bad het gebed dat Moslims uitspreken vlak voor ze gaan sterven.

Zes weken later ligt ze in haar bed. Linker bovenbeenamputatie met een slecht genezende wond en een linkerarm met zenuwletsel waardoor de hand en de vingers niet meer kunnen strekken. Ieder nacht nachtmerries van leeuwen en Israëlische soldaten die haar achtervolgen. Ze vertelt haar verhaal, op het eerste gezicht weinig aangedaan, met af en toe zelfs een lach. Maar met een stem die duidelijk afgeknepen wordt. En bij het verwijderen van de hechtingen uit de stomp  uit ze een pijn die maar ten dele veroorzaakt wordt door die hechtingen, die er heel zorgvuldig uitgehaald worden. Hoeveel ingehouden woede en verdriet er in deze mooie, beschadigde jonge vrouw zit weet ik niet, maar haar ogen spreken boekdelen.

Vreselijk, deze déjà vu’s

Joes Meens

Plaats een reactie