“Ik wil jullie even voorstellen aan Sabrien”, schrijft onze collega Maha in Gaza. Maha is degene die ons, wanneer we in Gaza zijn, altijd op sleeptouw neemt. Op ons verzoek is ze even langsgegaan bij een paar patiënten die de PMRS met steun van Stichting Kifaia en dus van onze donateurs, heeft kunnen helpen.
De negentienjarige Sabrien verloor haar beide benen toen een raket neerkwam op haar slaapkamer. “Ze heeft ontzettend veel moeite haar handicap te accepteren”, vertelt Maha. “Maar we proberen er met hulpmiddelen en revalidatie voor te zorgen dat ze haar zelfstandigheid een beetje terugkrijgt.”
Sabrien woont in de arme wijk Zeitoun in Gaza-stad. Een smal onverhard steegje leidt naar een shabby betonnen gebouw, waar zij met haar familie op de eerste etage woont. Het gezin heeft het niet makkelijk. De oudste zoon is verstandelijk gehandicapt. En vader, moeder, Sabrien en haar broer kampen met het verdriet om de dood van een dochter die omkwam bij de bombardementen.
Sabrien verwelkomt onze collega’s van de PMRS met een schuw glimlachje. Praten doet ze nauwelijks, maar haar moeder vertelt honderduit. Zwaar gewond werd Sabrien na de inslag afgevoerd naar een ziekenhuis in Egypte. Het was bij terugkeer in Gaza dat het team van de PMRS het meisje leerde kennen. Sinds augustus is ze onder behandeling.
“Met geld van de donateurs van Stichting Kifaia konden we Sabrien een toiletstoel geven”, vertelt Maha. “Haar meerdere keren van en naar de badkamer van het kleine huisje brengen was een heel gedoe. Moeder kon haar maar moeilijk tillen. En vooral voor Sabrien was het gesleep heel naar.”
Omdat Sabrien nog steeds veel tijd doorbrengt in bed, bracht de PMRS haar een luchtmatras die doorligwonden voorkomt. “Daar ben ik heel blij mee”, fluistert ze plotseling. Wanneer Maha haar vraagt iets te vertellen over wat haar is overkomen, wellen tranen op. Sabrien schudt haar hoofd. “Ze wil er niet aandenken, ze wil er niet over praten”, zegt moeder.
Sinds kort bezoekt Sabrien het revalidatiecentrum van de PMRS. De volgende stap is het aanmeten van protheses en het weer leren lopen. “Van harte gaat het nog niet,” schrijft Maha, “ze heeft nog zoveel moeite om te verwerken wat haar is overkomen, dat ‘de schouders eronder’ en leren lopen nog echt te veel gevraagd is. Het verwerken van de psychologische klap is nu het belangrijkst.”