Anja Meulenbelt

Cultuurverschillen werken niet altijd alleen maar tegen als je gaat samenwerken.

Ik herinner me wel, in die beginjaren, dat ik met vrouwen in Gaza kennismaakte. Dan is de eerste vraag meestal ‘heb je kinderen’, want zo doen vrouwen dat overal ter wereld. Eentje, zei ik. Je zag aan de gezichten dat ze dat een beetje zielig vonden met een gemiddelde kinderschaar van zes kinderen. Als iemand dan dapper of nieuwsgierig genoeg was, vroeg ze door. ‘Your husband?’ ‘No husband’, zei ik en legde dat even kort door de bocht naar naar waarheid uit: ‘he beat’. Oh. Nee, dat begrepen ze wel en goed dat ik van hem af was gekomen. En mijn zoon, die woonde zeker nu bij mij? Nee, zei ik dan, die is al volwassen, dus die woont alleen. En dan kwam er een moment van volledig onbegrip. Want ik ging er van uit dat een zoon die oud genoeg is het huis uitgaat en hun vraag was eigenlijk, maar wie zorgt er nou voor jou? Als je geen man hebt, dan is dat automatisch je oudste zoon. Wat asociaal, dat die je dan laat zitten.

Eens zat ik met een uitstapje van de gehandicapten op het strand van Gaza naast een vrouw, die vrolijk haar kunstbeen afgespte en dat met een tevreden zucht naast zich legde. Ik sprak geen Arabisch, zij geen Engels. Ik pakte dat plastic been en legde het naast de mijne. Kijk, zei ik en stak mijn vingers op, ikke drie, jij een. Van het lachen rolde ze om in het zand. Ik heb het daar bij die gehandicapten in Gaza altijd een vrolijke bende gevonden. Er werden ook altijd veel grappen gemaakt, en niemand deed erg kleinzerig over hoe ze genoemd wilden worden. Gehandicapt is gehandicapt. Als ik over de drempel struikelde riep iemand, ha! Nu wordt ze ook een van ons.