Leren van elkaar
Eens zat ik met een uitstapje van de gehandicapten op het strand van Gaza naast een vrouw, die vrolijk haar kunstbeen afgespte en dat met een tevreden zucht naast zich legde. Ik sprak geen Arabisch, zij geen Engels. Ik pakte dat plastic been en legde het naast de mijne. Kijk, zei ik en stak mijn vingers op, ikke drie, jij een. Van het lachen rolde ze om in het zand. Ik heb het daar bij die gehandicapten in Gaza altijd een vrolijke bende gevonden. Er werden ook altijd veel grappen gemaakt, en niemand deed erg kleinzerig over hoe ze genoemd wilden worden. Gehandicapt is gehandicapt. Als ik over de drempel struikelde riep iemand, ha! Nu wordt ze ook een van ons.